'கரண்ட்கம்பியில்' காக்கைகள்

உச்சிமீது வானிடிந்து
வீழுகின்ற பொதிலும்
அச்சமில்லாதவர்கள்
நாங்கள்.

கனவுகளில் மட்டுமே
சாத்தியம் எங்களுக்கு.
சொந்தக்காலில்
நிற்குமொரு வாழ்க்கை

'கரண்ட் கம்பி'களில்
உட்காரும்
காக்கைக் கூட்டம்.
கட்டியிருக்கும்
மூங்கில் கழிகளில்
நாங்கள்.

எங்களின்
பிரிக்கமுடியாத
ஆறாம் விரலானது
'பெயிண்ட் ப்ரஷ்'

நிறமாற்று திறன்
பச்சோந்திகளுக்கு மட்டுமல்ல.
எங்களுக்கும்தான்.

உற்றுப் பார்த்தால்
மட்டுமே தெரியும்.
சிமெண்ட் கலவைக்கும்
எங்கள் 'கலரு'க்கும்
உள்ள வேறுபாடு.

கட்டங்களுக்காக
கொள்ளை போகும்
ஆற்றுமண்லொடு
குழைக்கபடுகிறது
எங்களின் வியர்வை.

நாங்களும்
'மகாத்மா'க்களே.
எப்பொதும்
இடுப்புத்துணி மட்டுமே
அணிவதால்.

பணக்கார பருந்துகளுக்காக
உயர..உயர
பறக்கும்
ஊர்க்குருவிகள்
நாங்கள்

அடுக்கிவைக்கும்
ஒவ்வொரு செங்கல்லிலும்..
திட்டம்போட்டு
எங்கள் பெயரை
எழுதிவைத்தவன் யார்?

கவிதை : இன்பா

பார்வை('கள்')

என்னதான்
'தோழி' என்று
விளித்தாலும்
அவள்
கண்களை தாண்டியும்
செல்கிறது.

ஜன்னலோரப் பயணங்களில்
கடந்துபோகும் நீர்நிலைகளில்
குளிக்கும் பெண்களை
தேடுகிறது
கொஞ்சமும் உறுத்தலில்லாமல்.


கோவிலுக்கு சென்றாலும்
அம்மன் சிலையை
'அளக்கிறது'.

கடைகளின் விளம்பரத்தாள்களில்
தொங்கும்
நடிகைகளின் கவர்ச்சியே
ஜனரஞ்சக பத்திரிக்கைகளை
வாங்குவதை தீர்மானிக்கிறது.

இலக்கிய பத்திரிக்கையாக
இருந்தாலும்
முதலில் பார்ப்பது
காமம் பேசும் கவிதைகளைத்தான்.

இணையத்தில்
எதை தேடினாலும்
முடிவது
'இதில்'தான்.


எதெச்சையாய் குழந்தை
எதிர்சீட்டு பெண்ணின்
'தலைப்பை' விலக்கும்போதும்
விட்டு விலகுவதிலை
என் பார்வை.

பார்வைகளை
பார்வைக்'கள்' என
மாற்றியது எது?

மனமொரு குரங்கு
மெய்ஞானம்
கட்டிப்போடும் விலங்கு.

எதைக்கொண்டு
கட்டுவது
என் பார்வையை,

கவிதை: இன்பா

"சேவாக் ஒரு பாகிஸ்தானி" - கம்ரான் அப்பாஸியின் கலக்கல் கமெண்ட்

"சேவாக், பாகிஸ்தானில் பிறந்து, பின்பு இந்தியாவுக்கு கடத்தப்பட்டு இருக்க வேண்டும் என நான் உறுதியாக நம்புகிறேன்." என்று சேவாக்கின் ஆட்டத்தை பார்த்துவிட்டு டிவிட்டரில் எழுதினார் கமரான் அப்பாஸி.

(Kamran Abbasi ‏@KamranAbbasi  I'm sure Sehwag was born in Pakistan and smuggled over the border)

இவர், பாகிஸ்தானை சேர்ந்த பிரபல கிரிக்கெட் விமர்சகர். விஸ்டன் பத்திரிக்கையில் பங்கு பெற்ற முதல் ஆசிய எழுத்தாளர். கூடுதலாக இவர் என்ற பத்திரிக்கையின் ஆசிரியராகவும் இருக்கிறார்.

20 - 20 உலக கோப்பை போட்டியில் பாகிஸ்தானுக்கு எதிராக இந்தியா பெற்ற வெற்றி குறித்து அவர் ஆங்கிலத்தில் எழுதிய பிரபல கட்டுரை, அப்படியே இங்கே...

The heat was high in Colombo but Pakistan froze. In a game in which they had too less to lose, and India started poorly, Pakistan were never relaxed. India, as has become the way in these encounters, played with self-belief that once belonged to Pakistan when facing their neighbours. The psychological balance shifted many years ago—it might have been Sachin Tendulkar’s six off Shoaib Akhtar in the 2003 World Cup that was the trigger—and India look unlikely to give it up.

Why should they? Such booty has to be seized, it is rarely surrendered. In this game, where the strength of India’s bowling seemed innocuous and the bounty of psychological advantage was for looting, Pakistan were positive on paper but inhibited in execution. Supporters rarely forgive defeat to India. They resent it more when a white flag is raised upon first sight of the enemy.

Pakistan’s plan was a brave one. Win the toss and bat first, put India’s bowlers to the sword. Promote Shahid Afridi to number 3, where he can cause maximum damage early in an innings and reacquaint himself with Irfan Pathan. Back your spinners, even young Raza Hasan, to outfox India’s superior batsmen. But these were empty gestures, orders carried out with a reluctant heart. Captain Mohammad Hafeez, a professor with a weighty assignment, was a victim of the moment. When a leader should lead, Hafeez was dragged to oblivion by the gravity of the situation.

Defence rarely suits Pakistan's nature, yet Hafeez took backward steps at two critical moments. First, his decision to prod and poke his way through the Powerplay overs killed the tempo of Pakistan’s innings. India’s bowlers were decent, nothing more. The captain’s reserve sent the wrong signal to his men. It spoke of nervousness, a fear of the occasion.

The innings never recovered and left India with almost nothing to do for victory. Still, Pakistan’s only chance was to attack. Hafeez began brightly, posting a slip and encouraging his men. But too quickly Pakistan were on the defensive again. Close catchers were disposed of within the Powerplay when Pakistan required wickets. The field was dispersed upon the end of the Powerplay when Pakistan could least afford such easy runs.

Hafeez’s body language and decision-making was of a man resigned to the punishment of Virat Kohli’s blade. The Professor was calculating run rates, scheming for future examinations, while Kohli dealt expertly with the here and now. Such high art was unnecessary from Kohli, Pakistan weren’t a pretty picture in this match. It was a collective failure, an abject surrender.

The worry for Dav Whatmore will be that his team’s performance level has dropped with each game. The players need to be re-energised and re-focussed. Inhibition against India must give way to aggression against Australia. Hafeez must come out of his shell, put away his introspection. And some hard decisions are required. Yasir Arafat’s all-round struggles should give way to Abdul Razzaq. The batting order requires a dependable batsman for others to play around, which means Asad Shafiq in place of Shoaib Malik or Imran Nazir. The final necessity is for Umar Akmal, Pakistan’s most assured batsman in this World Cup, to bat up the order.

All these changes are unlikely but Pakistan must act because such lame surrenders, as the one against India, are echoes of a troubled age.